BUKAN CINTA MONYET  

Ahad, Januari 10, 2010

Pejam celik, masa berlalu lagi. Awak dah balik ke Kuantan balik. Orang tak ingat macam mana awak dah tak kerja di JB lagi. Orang tak ingat semua. Malah, sesetengahnya awak lebih ingat dari orang. Buat orang kagum. Antara kita awak nampak lebih bersahaja, acuh tak acuh, tapi di sebalik itu, awak ingat apa yang orang sendiri lupa.

Waktu tu orang dah semakin gilakan XPDC. Orang gila Mael. Sejak peristiwa 'S', orang semakin serasi dengan irama keras dan bingit. Orang bertemu jiwa orang. Bersama-sama awak, orang teroka satu persatu naluri sebenar orang dan sejak rapat dengan awak juga orang mula hasilkan 'sampah-sarap' atau apa  yang orang lain panggil, puisi.

Bila awak kat Kuantan, orang selalu curi-curi guna telefon untuk telefon awak. Dengan berlatar-belakangkan lagu Bahalol-XPDC, orang berborak dengan awak suatu hari. Orang tanya, awak dengar tak lagu apa tu. Awak macam terkejut, tapi kemudian awak ketawa dan orang ikut sama ketawa. Awak memang peminat XPDC dari dulu. Orang pula macam sama selera. Susah untuk orang akhirnya tak turut suka apa yang awak suka. Mungkin dalam dunia ni awak satu-satunya manusia yang mampu buat orang mahu terpengaruh. Tapi bukan itu juga sebenarnya. Apa yang lebih tepat ialah, naluri kita sama. Orang mahu apa yang awak mahu dan awak mahu apa yang orang mahu. Sebab tu segala-galanya sangat mudah bersama awak.

Bermula dari tahun 1996, kita dah tak selalu jumpa. Orang tahu awak tak suka duduk diam hanya kat satu tempat. Awak jiwa bebas. Awak perlu teroka kehidupan dan sentiasa mahukan perubahan. Orang semakin faham. Itulah, sedar tak sedar dua tahun orang dengan awak. Betul-betul rasa macam sekelip mata. Tak sangka hubungan cinta antara budak 13 tahun dengan 15 tahun boleh juga bertahan. Orang cakap, cinta monyet. Cinta budak-budak yang hanya sekejap. Tapi monyet ke gorila, orang tahu orang betul-betul sayang awak. Ini bukan cinta budak-budak yang hanya sekejap. Orang tahu apa yang orang rasa. Biar apa orang lain fikir. Hanya masa yang akan tentukan.

Awak berulang-alik, sekejap di Kuantan, sekejap balik kampung. Walaupun kita tak selalu jumpa, tapi segalanya berjalan dengan lancar. Kadang-kadang, awak telefon orang. Kadang-kadang, orang telefon awak. Kadang-kadang, orang rindu gila sampai rasa nak menggelupur guling-guling atas lantai. Orang akan tunggu siap-siap kat tepi telefon dan tak lama, awak akan telefon. Magik, kan? Orang tahu awak akan telefon sama macam awak tahu orang tunggu awak telefon. Kita memang ada hubungan yang macam tu. Dapat rasa. Awak akan rasa kalau orang panggil awak dan orang pun akan rasa kalau awak panggil orang. Jarak tak pernah pisahkan kita. Malah tanpa telefon pun kita masih boleh berhubung. Jiwa ke jiwa.

Apa yang orang tahu, hidup orang indah sepanjang kita bersama. Kisah-kisah lain, itu biasa. Jadi tak penting bila orang hanya tumpukan segala perhatian orang pada awak. Di luar sedar sebenarnya awak dah jadi hidup orang. Awaklah jaga dan awaklah lena orang. Awaklah siang dan awaklah malam orang. Awaklah hobi dan awaklah minat orang. Awak segala-galanya. Sebab dalam hidup orang, hanya awak satu-satunya yang indah. Hanya awak yang buat orang bahagia. Bila orang sakit, orang sedih, orang akan pejamkan mata dan panggil nama awak, dan kemudian orang akan rasa lega. Awak tempat orang mengadu dan bermanja. Dalam kehidupan yang kejam dan melukakan, awak penawar yang membawa kegembiraan. Sebab itu Zal, perasaan orang pada awak adalah perasaan yang sangat luhur. Perasaan yang bukan cinta monyet walaupun orang masih sangat muda dan mereka yang dewasa itu cakap orang tak tahu apa-apa tentang cinta.


AddThis Social Bookmark Button


0 suara: to “ BUKAN CINTA MONYET

MUZIUM