Zal, sebenarnya orang macam tak sedar masa berlalu. Entah bila tahu-tahu dah masuk tahun 1997. Orang dah tak sekolah sesi petang lagi. Orang dah naik tingkatan tiga. Budak-budak tingkatan tiga dan ke atas sekolah sesi pagi. Orang dah besar. Huhu. Dah nak masuk 15 tahun. 20 April. Awak pulak umur 17 tahun. 5 Februari.

Apa yang berlaku tahun 1997? Ingatan orang bercampur-baur. Orang ingat, duduk lepak kat tangga hari Jumaat tengok awak lalu pergi masjid. Orang ingat rambut awak makin panjang, mula lepas bahu. Orang ingat, awak dah mula merokok. Walaupun awak dicop budak samseng, tapi awak mula merokok hanya lepas umur 16 tahun. Sebelum tu awak pernah cuba tapi awak tak tahan, awak muntah. Awak cerita, awak kena tampar dengan pakcik awak gara-gara hisap rokok. Tapi apa nak buat, akhirnya awak lekat jugak dengan rokok. Tak tahu lah sebab orang dah suka sangat kat awak ke apa, tapi tengok awak hisap rokok pun orang asyik. Entah. Masa tu, zaman tu, orang rasa nampak hebat. Macho. Lagi-lagi dengan gaya rock awak, rambut lurus panjang, muka dingin macam tu. Benda tu pun buat orang tergila-gila. Betul kot, memang orang dah tergila-gilakan awak.

Hari raya bila ya, awak beli kemeja T jalur putih merah tu? Ha, 1996. Sebelum tu raya pertama awak pakai baju melayu warna merah. Awak banyak jugak pakai warna merah. Dah tentu, itu salah satu warna kegemaran awak. Orang suka sangat tengok awak dengan rambut panjang, berbaju melayu padankan dengan jeans. Apa lagi nak cakap? Macam biasa, semua pun nampak comel dan menarik di mata orang. Tapi sebenarnya orang dah tak sesuai nak cakap awak comel. Sebab sekarang awak dah makin dewasa. Awak nampak penuh maskulin. Bukan comel, tapi, macho. Awak macho! Aduh. Tulis macam ni pun buat hati orang degup-degup laju lagi. Tiapkali fikir pasal awak je rasa macam panas dalam dada orang. Macam nak meledak, hangat dengan teruja dan seronok.

Ada satu malam, masa bulan puasa. Orang lepak kat tangga depan rumah. Orang tunggu awak. Senang je kan cara kita berjanji? Guna hati. Pelik ke, tahyul ke, apa ke, itu kebenaran. Orang tahu bila orang tunggu awak, awak akan datang. Ataupun sebab awak akan datang, sebab tu orang tunggu. Kemudian, nampak awak lalu. Tanpa orang buat apa-apa, awak berhenti. Orang terus bangun, melangkah pada awak. Kita jalan, duduk kat seberang sana. Hmm, orang ada sebut tak yang Lina dan jiran-jiran lain dah pindah? Rumah Lina masa tu dah tinggal simen lama. Semua dah dirobohkan. Kerajaan nak ambil tanah, semua orang diarah pindah. Tinggal keluarga orang je yang masih tak pindah. Kita duduk kat simen bekas tinggalan rumah Lina. Awak pakai kemeja T dengan kain pelikat.

Hati orang degup-degup kencang. Perasaan yang orang rasa bila duduk kat sisi awak, indah sangat! Orang cuma rasa macam tu bila dengan awak. Kita hanya diam pada mulanya. Awak pandang orang, awak senyum. Orang pun senyum jugak. Orang senyum, orang gelak kecil. Sebelum hari tu, orang ada beli dua bentuk cincin. Cincin murah je. Orang nak sangat bagi pada awak. Sebab tu orang buat janji nak jumpa, melalui hati. Masa tengah senyum-senyum tu, awak cakap, "Tak tahulah kenapa makin lama makin sayang kat awak. Makin kuat perasaan ni." Ah, Zal. Orangpun rasa macam tu jugak.

Orang senyum sipu-sipu. Cincin orang simpan lagi dalam poket. Tunggu dululah. Orang tanya awak, awak tak pergi terawih ke. Awak geleng. Kemudian awak cakap, awak tak tahu macammana nak solat terawih. Orang pandang awak. Entah kenapa, rasa syahdu. Sayang yang bercampur dengan kasihan. Awak cakap, awak tak pernah belajar dan tak ada siapa nak ajar awak. Tak apa Zal, nanti orang ajar awak, ya? 

Kita bual-bual lagi. Bercerita macam-macam. Dalam kita berbual, awak mengeluh. Awak pandang orang dengan pandangan yang penuh kerisauan. Kenapa, Zal? Awak cakap, awak takut orang lain akan rampas orang dari awak. Awak risau. Orang cakap, awak jangan risau. Tak ada siapa boleh rampas orang dari awak. Tapi muka awak masih lagi risau. Awak cakap lagi, awak takut nanti bila orang dah besar orang akan lupa pada awak. Awak takut bila orang dah besar orang akan lupa semua  yang kita lalui selama ni. Huhu. Zal, orang tak besar lagi ke sekarang ni? Cara awak cakap, macam orang ni masih budak kecik. Tapi, memang macam tu pun awak tengok orang. Budak kecik. Awak selalu panggil orang manja. Bila orang cakap dengan awak, mesti awak kata orang manja sangat. Tapi orang tahu, awak suka. Memang awak macam abang. Memang orang rasa macam budak kecik bila dengan awak. Tapi orang bukan budak kecik. Orang tahu apa yang orang rasa pada awak memang perasaan yang sebenar, bukan setakat cinta monyet budak-budak.

Awak cerita kat orang pasal lelaki yang awak kenal. Dia jadi gila bila awek dia tinggalkan dia. Orang cuma dengar. Sebenarnya orang tak tahu macammana nak buat awak yakin orang memang sayang awak betul-betul. Orang tak nak awak risau. Orang takkan tinggal awak, takkan lupa awak. Sambil senyum orang cakap orang sayang awak. Orang senyum sepet mata, hidung kerut-kerut. Awak tergelak. Orang sengih pandang awak. Orang cakap, "Orang cute, kan?" Awak tak jawab, cuma senyum lembut. Cukup untuk orang faham. Lepas ketawa, awak nampak lebih tenang. Mata awak, wajah awak, nampak penuh dengan kebahagiaan. Apa lagi yang lebih indah bila tengok orang yang kita sayang bahagia kat sisi kita?

Lepas lama kita berbual, orang keluarkan cincin. Orang cakap orang ada benda nak bagi kat awak. Awak tanya, apa dia? Orang letak cincin kat tapak tangan, tunjuk pada awak. Cincin. Satu orang punya, satu awak punya. Awak senyum. Perlahan-lahan orang hulurkan pada awak. Awakpun hulurkan tangan awak sama, awak ambil cincin tu. Tanpa sengaja hujung jari awak tersentuh hujung jari orang. Rasa merah pipi ni, berdebar-debar hati ni. Pertama kali kita pernah bersentuhan. Tak dapat gambarkan perasaan orang. Tapi orang buat-buat tenang. Awak pun sama. Kita terus saja nikmati malam yang nyaman, dan satu lagi detik indah terukir dalam diari hidup orang. Orang sayang awak, Zal.