Masa berjalan cepat sangat. Bila orang bersama awak, mudah-mudah je berlalu setahun, dan setahun lagi. Tapi 1997, tak banyak perkara yang berlaku. Semuanya O.K dan berjalan lancar. Waktu tu orangpun dah semakin faham dan masak dengan perangai awak. Awak tak suka duduk diam. Jiwa awak sepanjang masa mencari kebebasan dan pengalaman baru. Jadi ia memang lumrah untuk awak sentiasa bergerak, beralih. Awak takkan duduk kat satu tempat saja. Sekejap awak kat sini, kemudian kat sana, dan kemudian kat mana-mana saja. Itu diri awak.

Awak tak selalu ada kat kampung. Jadi kita tak selalu jumpa, habiskan masa bersama-sama. Bila awak kat tempat lain, awak akan telefon orang. Walaupun bukan tiap-tiap hari,  tapi yang pastinya tiapkali tak dapat tahan rindu mesti awak telefon. Tak susah sebab tiapkali awak tak dapat tahan rindu, orangpun sama. Mungkin bila otak sama-sama mengeluarkan gelombang rindu buat kita jadi boleh rasa, kot? Mungkin itu yang orang cakap telepathy. 

Dulu-dulu budak-budak sebut telepathy tu "tali peti". Sebelum orang tahu, orang pernah anggap memang ia betul-betul tali dan peti walaupun hairan kenapa gerak hati dikaitkan dengan tali, dengan peti. Lepas tu orang fikir, mungkin hati tu duduk dalam sebuah peti  dan peti tu diikat dengan tali jadi tiapkali hati bergerak, petipun akan bergerak dan tali akan turut bergerak. Sebab tu "tali peti". Hihii. Apa yang pasti, orang boleh rasa. Selalu sebelum awak telefon, orang dah siap-siap tunggu lebih awal. Dah dapat isyarat dalam hati. Hati awak hantar isyarat ke hati orang. Ada talian kot. Talian tali peti.

Memang orang boleh rasa hati awak tu. Macam suis apa entah yang sentiasa menyala hantar gelombang ke hati orang. Entah sejak bila, mungkin hati dah betul-betul bersambung jadi tak pernah lagi rasa jauh. Kalau awak ada kat hujung dunia pun, awak tetap dekat sebab awak ada dalam hati orang. Jadi awak pergi mana-manapun, orang tetap rasa dekat. 1 kilometer ke sejuta kilometer ke, jaraknya cuma antara hati ke hati. 

Waktu tu semua benda pun dah  makin jadi biasa. Orang dah biasa berjauhan dengan awak. Orang dah biasa jarang-jarang jumpa. Dah jadi biasa sampai orang pun dah tak payah nak susah-susah berfikir pasal awak, ingat pada awak. Sepanjang masa awak dah berada dalam diri orang, tak perlu nak buat apa-apa. Orang selesa jalani hidup orang sendiri. Apa yang orang tahu, tak pernah sesaat pun awak hilang dari hati orang. Benda tu rasa macam semulajadi, berlaku sendiri macam dah lazim dan fitrah. Betul, tak tipu. Ada awak dalam diri orang rasa semulajadi sama macam apa yang orang rasa bila orang bernafas, orang makan, orang tidur. Sesuatu yang azali.